Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

χαμένες αγάπες.

Εκδόσεις Ωκεανός/ 2012                      
Πρόκειται για μια σύγχρονη, όχι πραγματική ιστορία, που ωστόσο θα μπορούσε να είναι αληθινή. Εντούτοις είμαι σχεδόν βέβαιη ότι όσοι με τίμησαν ή θα με τιμήσουν διαβάζοντας το βιβλίο, πιθανόν να βρουν κομμάτια από δικά τους βιώματα μέσα από τους σύγχρονους ήρωες μου.
Είναι η Άννα, η Αλίκη, η Δανάη, η Καλλιόπη, ο Νικητάκης, ο Νικόλας ο Μάρκος… Άνθρωποι καθημερινοί. Άλλοι πλούσιοι, άλλοι στην αναζήτηση της επιβίωσης κι άλλοι στον υπόκοσμο. Με λίγα λόγια έτσι ακριβώς όπως είναι η σύγχρονη κοινωνία. Η ιστορία τους είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Οι ζωές τους γεμάτες από σωστά και λάθη. Κάποια από τα λάθη τους, καταλήγουν να είναι λάθη ζωής και, ξέρετε, η ζωή είναι σκληρή. Δεν συγχωρεί, μας περιμένει κάπου στη γωνία και δυστυχώς αργά ή γρήγορα πληρώνουμε το τίμημα.
Στις σελίδες του βιβλίου, άλλες φορές θα γελάσετε κι άλλες θα βρεθείτε να συμπάσχετε και να αγωνιάτε για την εξέλιξη της πορείας των ηρώων. Κυρίως όμως θα διακρίνετε τις σοβαρές επιπτώσεις της απόκρυψης της αλήθειας, όταν αυτή αφορά τους γονείς και τα παιδιά. Την οικογένεια! Έτσι ο τίτλος Χαμένες αγάπες δεν αφορά απλά την αγάπη από το σύντροφο στην σύντροφο ή του γονιού στο παιδί του, του φίλου στη φίλη, αλλά και τις προσδοκίες που αγαπήσαμε. Αυτές που ονειρευτήκαμε από παιδιά, αλλά στην πορεία χάθηκαν, τις χάσαμε; Θα το βρείτε τελειώνοντας το βιβλίο.
Δυο οικογένειες και μια γυναίκα μυστήριο αφορά η ιστορία μου. Του πλούσιου Νικητάκη, του βιοπαλαιστή Σχοινά και της ζωγράφου Δανάης Ιωάννου. Πρωταγωνιστές; Κυρίως τα παιδιά τους. Μυστικά, ψέματα, μισές αλήθειες θα τους εμπλέξουν σε μια μεγάλη περιπέτεια που δεν θα σας συνεπάρει απλώς, αλλά θα σας προβληματίσει. Είμαι βέβαιη πως προχωρώντας την ανάγνωση θα νιώσετε έντονα μέσα σας την αναζήτηση της δικαίωσης. Θα τη βρείτε; Χμ, όχι, δεν θα σας το πω, θα το ανακαλύψετε βήμα-βήμα φτάνοντας στην τελευταία σελίδα.
Οι Χαμένες αγάπες είναι μια ιστορία που την έγραψα περισσότερο με την καρδιά μου και, πιστέψτε με, δεν με κούρασε. Αντίθετα με λύτρωσε. Οι προβληματισμοί των ηρώων μου έγιναν και δικοί μου και τους χειρίστηκα σαν να ήμουν εγώ στη θέση τους. Φτάνοντας κάπου στο μέσον της συγγραφής πίστευα ότι η Αλίκη και η Άννα, ήταν φίλες μου. Μου έλεγαν τα προβλήματα τους κι εγώ από καρδιάς τους έδινα λύσεις, όπως κάνω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Στα πολύ δύσκολα οι ήρωες μου καταλήγουν στη θάλασσα, έτσι ακριβώς όπως συμπεριφέρομαι κι εγώ. Εκεί, συντροφιά άλλοτε με τα θυμωμένα κύματα και άλλοτε στην απόλυτη ηρεμία του γαλάζιου, θα δείτε να γαληνεύουν οι ψυχές τους και να βρίσκουν λύσεις στα αδιέξοδα με πρώτη ματιά, της ζωής τους.  Πιστέψτε με, όταν τέλειωσα μαζί τους άργησα να τους βγάλω από μέσα μου. Μου πήρε μισό χρόνο να αρχίσω να πλάθω μια καινούρια ιστορία και να αγαπήσω εξ' ίσου τους καινούριους μου ήρωες!

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Η δικαιοσύνη...

Καλημέρα, καλημέρα και καλή Κυριακή! Δύο ακόμα γεγονότα κράτησα την εβδομάδα που τελειώνει. Το ένα αφορά την αισχρή δολοφονία ενός νέου από το Πακιστάν. Πήγαινε νωρίς, πολύ νωρίς, στη δουλειά του και, βρέθηκε δολοφονημένος στη χώρα μας, από συμπολίτες μας! Ντρέπομαι, τρομάζω, θυμώνω… μαζεύονται πολλά συναισθήματα μέσα μου και πώς να τα καταθέσω; Δεν ήταν κατσαρίδα,
υπενθυμίζω, άνθρωπος ήταν. Ένα άνθρωπος δυστυχισμένος που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε μια πιο φτωχή ακόμα κι απ’ τη δικιά μας χώρα. Είχε ό,τι κι εμείς. Καρδιά, ψυχή, όνειρα, είμαι βέβαιη, μα πάνω απ’ όλα είχε μια μάνα κι έναν πατέρα κι αδέλφια ίσως…
       Το άλλο αφορά την υπόθεση της ζαρντινιέρας! Δεν ήταν αληθινές, κατά τους
αδέκαστους δικαστές, ως φαίνεται, τα όσα βλέπαμε στις ειδήσεις. Δεν τον χτύπαγαν
αυτόν τον νέο άνθρωπο. Όχι, τον χάιδευαν! Λάθος βλέπαμε, λάθος συμπεράσματα
βγάζαμε οι όσοι διαθέταμε κρίση, όραση και λογική. Έξω λοιπόν κι αυτοί. Έξω και
ατιμώρητοι. Ίσοι με μένα και με σας που δεν έχουμε πατήσει μερμήγκι στη ζωή μας!
      Τι να περιμένει κανείς στη κοινωνία μας; Σε μια κοινωνία που όλα δείχνουν ότι
ακόμα και ο θεσμός της δικαιοσύνης τα ’χασε; Έχει άλλους, πιο σκοτεινούς λόγους να δικάζει έτσι όπως; Δεν ενδιαφέρεται για τη δουλειά του; Δεν έχει καταλάβει
τη σοβαρότητα του ρόλου που επέλεξε να παίξει στη κοινωνία μας; Δεν αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που θα έπρεπε από τη θέση του να στέλνει κυρίως στους νέους; Ή μήπως αδιαφορεί για όσους από εμάς σκεφτόμαστε και που δεν θέλουμε τα παιδιά μας να λαμβάνουν αυτού του είδους τα δυσνόητα μηνύματα;
                      Καλημέρα και πάλι, καλή Κυριακή και μια καλύτερη εβδομάδα!

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Οι παλιές γειτονιές μας

Σκέφτομαι συχνά την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων κι όσο το σκέφτομαι και άρα το αναλύω, απογοητεύομαι. Θυμάμαι παλιά τις γειτονιές, το καφεδάκι τα απογεύματα στις αυλές με τις διπλανές και τις παραδιπλανές κυρίες να συγκεντρώνονται, χαλαρές εκείνη την ώρα, από τις ευθύνες του νοικοκυριού. Τα παιδιά τους στο χωματόδρομο πιο κει να παίζουν ανέμελα, δίχως τον φόβο των αυτοκινήτων κι αυτές να κουβεντιάζουν τα συζυγικά τους προβλήματα, να δίνουν εύστοχες απαντήσεις η μια στην άλλη μέχρι το σούρουπο. Σήμερα... δεν υπάρχουν γειτονιές, δεν ξέρει ο ένας τον κάτοικο του διπλανού του διαμερίσματος. Πολύ συχνά ακούγονται από τους τοίχους οι φωνές ενός καυγά του ζευγαριού από κάτω, δίπλα, επάνω κι αν δεν είμαστε εμείς που καυγαδίζουμε, δυναμώνουμε τον ήχο της τηλεόρασης για να μην ακούμε, σηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους αδιάφοροι. Όσο για την ομαδική και άκρως επιτυχημένη ψυχοθεραπεία της γειτονιάς εκείνης της εποχής; Ε, αυτή την αντικαταστήσαμε με τον ουδέτερο επαγγελματία. Τον ψυχολόγο! Μας κοιτάζει σοβαρός, άλλοτε αδιάφορα ευγενικός, μας χαρίζει ένα από τα χαρτομάντηλα που στέκονται σε πρώτη ζήτηση στο γραφείο του για την ώρα που θα μας πάρουν τα κλάματα, κοιτάζοντας ωστόσο δικαριτικά μεν, αλλά φανερά δε, την ώρα. Η εξέλιξη μας καταδίκασε στη μοναξιά τελικά και η μοναξιά με τη σειρά της, μας κάνει μέρα τη μέρα κάτι σαν απάνθρωπους! Ίσως να είμαι υπερβολική, ίσως και απλά ρεαλίστρια, όμως ειλικρινής είμαι. Όλα, όσα προανέφερα, έτσι τα έχω εισπράξει και έτσι ακριβώς τα καταθέτω με θλίψη...

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

σε λίγο καιρό στα βιβλιοπωλεία.

Ο ήχος της λαμαρίνας που τσαλακωνόταν, ένιωσε να του διαλύει τον εγκέφαλο. Ύστερα το αυτοκίνητο πήρε δυο στροφές ακυβέρνητο και, μετά ησυχία. Ο Κωστής παρέμεινε ακίνητος προσπαθώντας να εκτιμήσει, αν μπορούσε, την κατάσταση. Δεν μπορούσε κι έτσι επικεντρώθηκε στα άκρα του. Τα κινούσε!
Κάπως έτσι ίσως να αρχίζει το νέο μου βιβλίο που θα κυκλοφορίσει την Άνοιξη...
Πάνε πολλά χρόνια που οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί είχαν να παρουσιάσουν κάτι τόσο ποιοτικό, όσο το αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και φιλόσοφο Ν. Καζαντζάκη. Η έκπληξη ήρθε την Τετάρτη στις 11.15μ.μ. από την τηλεόραση του Σκάι.
Ήταν μια υπέροχη και συγκινητική παρουσίαση με τη φωνή του εκλεκτού και ταλαντούχου ηθοποιού Μάινα. Ελπίζω, παρά το προχωρημένο της ώρας, να ήταν αρκετοί οι γονείς που παρότρυναν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν μαζί τους το ανέλπιστο αφιέρωμα, στο παγκοσμίως αναγνωρισμένο έργο και, στη σχεδόν ασκητική πορεία ζωής του μεγάλου μας λογοτέχνη!
Θέλω επίσης να πιστέψω, πως αυτή ήταν μια αρχή για περισσότερες ποιοτικές εκπομπές στην τηλεόραση. Όπως βλέπετε εξακολουθώ, κόντρα στον εκλεκτό και αγαπημένο μου συγγραφέα: (δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα είμαι λεύτερος), να ελπίζω σ’ ένα υγιέστερο πνευματικό μέλλον, αν όχι για τα παιδιά μας, τουλάχιστον για τα εγγόνια μας…

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

  • Όλα δείχνουν πως και σήμερα, σίγουρα και αύριο και είναι φανερό πως πολλά "αύριο" ακόμα, θα ασχολείται ο Τύπος και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τη λύση του γρίφου της περιβόητης και αδικοχαμένης λίστας Lagart ή Λαγκαρτ ή Λανγκαρτ κατά τον κύριο Τσίπρα, που παρά την ατέλειωτη κουβέντα που έχει ανοίξει η αδικοχαμένη, δεν έχει μάθει να την προφέρει σωστά, έτσι για τους τύπους... Ωστόσο λίγο μας ενδιαφέρει το όνομα αυτής της λίστας, όσο μας ενδιαφέρει α) η ξεδιαντροπιά του πολιτικού μας κόσμου και β) η επιμονή των μέσων μαζικής ενημέρωσης να καταναλώνουν την όποια φαιά ουσία πιστεύουν ότι διαθέτουν, για να λύσουν αυτοί τον γρίφο. Δεν ξέρω εσάς, όμως εμένα ελάχιστα μ' ενδιαφέρει και ορκίστηκα ότι σήμερα που έμαθα και για την τρίτη ημερομηνία, αυτή του κυρίου Βαξεβάνη, να μην ξανακούσω κουβέντα για αυτή την φουκαριάρα λίστα. Ξεχάστηκαν τα καθημερινά προβλήματα της χώρας που οι πολίτες της μεγάλωνουν καθημερινά κάποιες άλλες λίστες, αυτές της ανεργίας! Που οι πολίτες όσο κι αν σπρώχνουν μακριά το βλέμμα τους δεν διακρίνουν μέλλον. Που ζουν με φόβους ανήκουστους και πρωτόγνωρους... Κι όμως ολόκληρη η εκλεγμένη κλίκα με τον Τύπο πλάι της, μας παραπλανούν ψάχνοντας λύσεις για ήδη λυμένους γρίφους. Θλίβομαι ειλικρινά...
Αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες,

Σας καλωσορίζω στo προσωπικό μου ιστολόγιο. Μέσα απο αυτό ελπίζω να ανταλλάσουμε τις ιδέες, τις ανησυχίες και τις ελπίδες μας.

Καλό μας ταξίδι!