Εκδόσεις Ωκεανός/ 2012
Πρόκειται για μια σύγχρονη, όχι πραγματική ιστορία, που ωστόσο θα μπορούσε να είναι αληθινή. Εντούτοις είμαι σχεδόν βέβαιη ότι όσοι με τίμησαν ή θα με τιμήσουν διαβάζοντας το βιβλίο, πιθανόν να βρουν κομμάτια από δικά τους βιώματα μέσα από τους σύγχρονους ήρωες μου.
Είναι η Άννα, η Αλίκη, η Δανάη, η Καλλιόπη, ο Νικητάκης, ο Νικόλας ο Μάρκος… Άνθρωποι καθημερινοί. Άλλοι πλούσιοι, άλλοι στην αναζήτηση της επιβίωσης κι άλλοι στον υπόκοσμο. Με λίγα λόγια έτσι ακριβώς όπως είναι η σύγχρονη κοινωνία. Η ιστορία τους είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Οι ζωές τους γεμάτες από σωστά και λάθη. Κάποια από τα λάθη τους, καταλήγουν να είναι λάθη ζωής και, ξέρετε, η ζωή είναι σκληρή. Δεν συγχωρεί, μας περιμένει κάπου στη γωνία και δυστυχώς αργά ή γρήγορα πληρώνουμε το τίμημα.
Στις σελίδες του βιβλίου, άλλες φορές θα γελάσετε κι άλλες θα βρεθείτε να συμπάσχετε και να αγωνιάτε για την εξέλιξη της πορείας των ηρώων. Κυρίως όμως θα διακρίνετε τις σοβαρές επιπτώσεις της απόκρυψης της αλήθειας, όταν αυτή αφορά τους γονείς και τα παιδιά. Την οικογένεια! Έτσι ο τίτλος Χαμένες αγάπες δεν αφορά απλά την αγάπη από το σύντροφο στην σύντροφο ή του γονιού στο παιδί του, του φίλου στη φίλη, αλλά και τις προσδοκίες που αγαπήσαμε. Αυτές που ονειρευτήκαμε από παιδιά, αλλά στην πορεία χάθηκαν, τις χάσαμε; Θα το βρείτε τελειώνοντας το βιβλίο.
Δυο οικογένειες και μια γυναίκα μυστήριο αφορά η ιστορία μου. Του πλούσιου Νικητάκη, του βιοπαλαιστή Σχοινά και της ζωγράφου Δανάης Ιωάννου. Πρωταγωνιστές; Κυρίως τα παιδιά τους. Μυστικά, ψέματα, μισές αλήθειες θα τους εμπλέξουν σε μια μεγάλη περιπέτεια που δεν θα σας συνεπάρει απλώς, αλλά θα σας προβληματίσει. Είμαι βέβαιη πως προχωρώντας την ανάγνωση θα νιώσετε έντονα μέσα σας την αναζήτηση της δικαίωσης. Θα τη βρείτε; Χμ, όχι, δεν θα σας το πω, θα το ανακαλύψετε βήμα-βήμα φτάνοντας στην τελευταία σελίδα.
Οι Χαμένες αγάπες είναι μια ιστορία που την έγραψα περισσότερο με την καρδιά μου και, πιστέψτε με, δεν με κούρασε. Αντίθετα με λύτρωσε. Οι προβληματισμοί των ηρώων μου έγιναν και δικοί μου και τους χειρίστηκα σαν να ήμουν εγώ στη θέση τους. Φτάνοντας κάπου στο μέσον της συγγραφής πίστευα ότι η Αλίκη και η Άννα, ήταν φίλες μου. Μου έλεγαν τα προβλήματα τους κι εγώ από καρδιάς τους έδινα λύσεις, όπως κάνω με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Στα πολύ δύσκολα οι ήρωες μου καταλήγουν στη θάλασσα, έτσι ακριβώς όπως συμπεριφέρομαι κι εγώ. Εκεί, συντροφιά άλλοτε με τα θυμωμένα κύματα και άλλοτε στην απόλυτη ηρεμία του γαλάζιου, θα δείτε να γαληνεύουν οι ψυχές τους και να βρίσκουν λύσεις στα αδιέξοδα με πρώτη ματιά, της ζωής τους. Πιστέψτε με, όταν τέλειωσα μαζί τους άργησα να τους βγάλω από μέσα μου. Μου πήρε μισό χρόνο να αρχίσω να πλάθω μια καινούρια ιστορία και να αγαπήσω εξ' ίσου τους καινούριους μου ήρωες!