Στη σκιά του Πάθους.

Η χαρά του συγγραφέα είναι γνωστή όταν πιάνει στα χέρια του το βιβλίο του, έτοιμο πια. Το εξώφυλλο, η μυρωδιά του χαρτιού, τα λίγα λόγια στο οπισθόφυλλο!
Πέρασαν δυο χρόνια και κάτι από τη στιγμή που η ιστορία φτιαγμένη πια μες το μυαλό μου, έπρεπε να γίνει αφήγηση και να αρχίσω να τη γράφω.
Οι ήρω

Μια Συγγνώμη για την Εύα.

ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ, Σ' ΑΓΑΠΩ

ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ, Σ' ΑΓΑΠΩ.
Τι να σημαίνει άραγε αυτός ο τίτλος; Πόσο σχέση έχει με την ιστορία ενός απόλυτα σύγχρονου και κοινωνικού βιβλίου;
Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Εγώ, εσείς, αυτοί, που αναγκάζονται να επιβιώσουν στην Ελλάδα της κρίσης. Η δημοσιογράφος Λήδα Αργυρίου έχει μια θέση με τη βοήθεια του πρώην δημοσιογράφου και νυν συγγραφέα, πατέρα της Αντώνη.
Ο Χάρης Μπάλτσας είναι ο νέος που με πολλές δυσκολίες κατάφερε να αποκτήσει ένα διδακτορικό. Δεν είναι ο πλούσιος γόνος που έχει την πολυτέλεια της ακαδημαϊκής καριέρας...
Είναι οι δύο κύριοι ήρωες, η πορεία των οποίων θα μπορούσε να είναι δική μας, δική σας, των συγγενών και φίλων μας.
Τα ερωτήματα είναι σημαντικά: Θα τα καταφέρουν στη ζωή και στον έρωτα; Έχουν δικαίωμα να ζήσουν τα νιάτα τους φυσιολογικά βιώνοντας την κρίση; Κινδυνεύουν να βγουν στο αντίθετο ρεύμα; Ποιες είναι στην πραγματικότητα οι επιπτώσεις της κρίσης στην καθημερινότητα μας;
Οι απαντήσεις δίνονται στην ιστορία μέσα από τα μάτια τα δικά μου. Οι εκδοχές μου είναι αισιόδοξες, επειδή κατά τη γνώμη μου, μόνο η αισιοδοξία πρέπει να έχει χώρο στις ζωές των νέων ανθρώπων... 
Πολλά τα ερωτήματα, πολλά και τα μηνύματα μέσα από μια ιστορία που εν τέλει δεν είναι μελό.

Από τη λιτότητα στον λιτό βίο.

Από τη λιτότητα στον λιτό βίο.
Πρώτη του μήνα σήμερα. Του μήνα Φλεβάρη. Έξω η ατμόσφαιρα είναι θολή. Ένα σύννεφο σκόνης στάθηκε στον Αττικό ουρανό ανθεκτικό στους ανέμους που φυσάνε.
Μια τέτοια θολούρα νιώθω να πρωτοστατεί και στα μυαλά των ανθρώπων της χώρας μας. Μια θολούρα που δοκιμάζεται ανάμεσα στην αισιοδοξία που τόσο ανάγκη έχουμε, αλλά και στην απαισιοδοξία που μας ταλανίζει κοντά έξι χρόνια.
Και να πεις δεν έχουμε δίκιο; Πριν λίγα χρόνια ξυπνήσαμε χρεοκοπημένοι. Ανυποψίαστοι ακούγαμε για ΔΝΤ για την αδυναμία της χώρας να σταθεί μόνη στα πόδια της. Και για έξοδο από το ευρώ, ακούγαμε και… έτσι όπως περνούσαν τα χρόνια η Ελλάς έγινε η χώρα των νεόπτωχων.
Πρώην νοικοκυραίοι παρέμειναν άνεργοι. Μια γενιά, η νέα, δηλαδή το μέλλον, φορτωμένη με πτυχία, απέκτησε ένα χαμόγελο αμήχανο, όμως με την ελπίδα να κυριαρχεί στο μυαλό της. Όσο όμως περνούσαν οι μέρες το αμήχανο χαμόγελο πλησίαζε αυτό της απελπισίας. Έπειτα, η νέα γενιά, άρχισε τα σχέδια για περιπέτειες. Να φύγει έξω, να βρει μια δουλειά άξια των πτυχίων της, να βρει μια θέση στον ήλιο του πλανήτη.
Άλλα από τα νέα παιδιά τη βρήκαν, τη θέση στον ήλιο του πλανήτη, άλλα τα εξαπάτησαν οι επιτήδειοι.
Ανεργία, ανασφάλεια, αμηχανία, αδικία… Και ήρθαν οι εκλογές! Λίγες μέρες πριν μπει ο Φλεβάρης και η κυβέρνηση άλλαξε. Αυτοί που ήταν οι υπεύθυνοι για το κακό που βρήκε τη χώρα, παρέδωσαν με εντολή του λαού, σε μια φρέσκια κυβερνητική ομάδα. Η ελπίδα ξεκίνησε να ανθίζει στις ψυχές του ταλαιπωρημένου λαού, τα χαμόγελα από αμήχανα, εξελίχθηκαν σε φωτεινά όμοια με τον ήλιο όταν λάμπει και οι παροχές από την επομένη κιόλας, άρχισαν να εκτοξεύονται με άνεση και πειθώ από τη νέα κυβερνητική ομάδα.
Θα δοθεί ξανά το δώρο των Χριστουγέννων, θα επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, θα διακοπούν οι αποκρατικοποιήσεις. Τα κόκκινα δάνεια που αφορούν την πρώτη κατοικία θα ξεκοκκινίσουν, και ο απεχθής φόρος που από χαράτσι είχε βαπτιστεί σε ΕΝΦΙΑ, καταργείται τουλάχιστον για την πρώτη κατοικία.
Η νέα κυβέρνηση θα σκίσει το μνημόνιο, δεν θα πάρει την επόμενη δόση, θα διώξει την τρόικα, θα αλλάξει τέλος την Ευρώπη! Με λίγα λόγια, η Ελλάς από κατεστραμμένη, σήμερα πλησιάζει το ιδανικό κράτος.
Ποιος μπορεί να πάει κόντρα σε ένα τέτοιο καταπληκτικό πρόγραμμα; Κανείς, απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν έχω παρά να ευχηθώ να πετύχει το σχέδιο, να βγούμε από το αδιέξοδο, να ξεχρεώσουμε τα 340 δις ή μάλλον να μας τα κουρέψουν, να πάνε κάπου στη μέση και να τα καταφέρουμε επιτέλους!
Θέλω μόνο να προτείνω σε όλους μας να κρατήσουμε κάποιες επιφυλάξεις μέσα μας. Να θυμηθούμε αυτό που έλεγαν οι γιαγιάδες μας: «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι». Όχι επειδή θέλω να πετάξω μια πρέζα απαισιοδοξίας, αλλά για να μην απογοητευτούμε πάλι και για να χαρούμε διπλά όταν πετύχει τα σχέδια της η νέα κυβέρνηση.
Όχι στη λιτότητα, αλλά ναι στον λιτό βίο. Σωστό! Το επικροτώ παρότι πολλοί συμπολίτες μας βιάστηκαν να το χλευάσουν. Ποια είναι η διαφορά; Αναρωτιούνται πολλοί γύρω μου.
Η διαφορά είναι μεγάλη, ωστόσο ο σοφός υπουργός με τις ακριβές ενδυματολογικές επιλογές, μοιάζει να μην βλέπει τη σημερινή πραγματικότητα. Οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει στον μη λιτό βίο. Έτσι μας βρήκε η λιτότητα. Με ακριβά έξυπνα κινητά, με καγιέν, πόρσε, μεζονέτες ως πρώτη κατοικία. Με διακοπές στη Μύκονο, Σαντορίνη, Παρό, μπουζούκια. Με ψώνια στο Λονδίνο. Με ντουλάπες γεμάτες ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα, επώνυμα ρολόγια και… με δάνεια τόσο υψηλά που σήμερα και αδυνατούμε και δεν θέλουμε να πληρώσουμε.
Αυτό θα πρέπει ο υπουργός να το εξηγήσει στον λαό του, επειδή, κι αυτό το λέω με βεβαιότητα, αυτή τη διαφορά της λιτότητας από τον λιτό βίο και δεν την κατάλαβε (ο κόσμος), αλλά και ούτε να την υποστεί επιθυμεί. Θέλω επίσης να του επισημάνω πως, ο λαός που θα κυβερνήσει μοιάζει με τα κακομαθημένα παιδιά. Αυτά που τα θέλουν όλα και όταν δεν τα έχουν είναι ικανά να γκρεμίσουν το σπίτι τους αφήνοντας τους γονείς τους, δηλαδή τους βασικούς υπαίτιους του αποτελέσματος, άναυδους…
Εύχομαι λοιπόν αυτός ο μήνας που σήμερα μπήκε να κάνει την αρχή που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο και που θα μας κάνει επιτέλους σοφότερους!

Η αγάπη και ο έρωτας είναι σημαντικές ενότητες στο έργο σας. Στο τελευταίο σας βιβλίο “Μια συγγνώμη για την Εύα” καταπιάνεστε με το θέμα της αγάπης και τη λυτρωτική δύναμη που αυτή έχει. Ποιος είναι ο ρόλος της στη ζωή μας;
Οι ιστορίες με τις οποίες καταπιάνομαι, είναι σύγχρονες, κοινωνικές περιπέτειες. Στην περιπέτεια λοιπόν της ζωής, η αγάπη έπαιζε, παίζει και ελπίζω να παίζει σημαντικό ρόλο, επειδή η αγάπη όταν υπάρχει, μας δυναμώνει. Ωραιοποιεί τη μονότονη καθημερινότητά μας, εξάρει την φαντασία μας. Έτσι, στην προσπάθειά μας να προκαλούμε τον θαυμασμό της-του αγαπημένης-ου, γινόμαστε πιο δημιουργικοί και διατηρούμε στο μυαλό μας κάποια κομμάτια της παιδικότητας μας.
Η ανυπαρξία της αγάπης αντίθετα, καθιστά τη ζωή μας άδεια. Κι ας μην ξεχνάμε, όταν μια αγάπη καταρρεύσει, καταρρέουν, όνειρα και ελπίδες. Κάπως σαν να γκριζάρει ο μικρόκοσμος μας.
Για όλα αυτά λοιπόν, ναι, πιστεύω ότι ο ρόλος της αγάπης στη ζωή μας, είναι τόσο σημαντικός, ώστε έχει τη δύναμη να μας λυτρώνει.
Αναφέρεστε επίσης και στην απενοχοποίηση της γυναίκας. Τι ενοχές βαραίνουν το γυναικείο πρότυπο στην ελληνική κοινωνία, κατά τη γνώμη σας;

Παρακολουθώντας με προσοχή διαλόγους ή προβληματισμούς γυναικών της σημερινής εποχής, έχω συμπεράνει ότι οι γυναίκες, όταν π.χ. πρόκειται να αναγγείλουν το πιο χαρμόσυνο γεγονός για την φύση της γυναίκας, αυτό της μητρότητας δηλαδή, που είναι η πιο φυσιολογική εξέλιξη της ερωτικής συνεύρεσης, καταλήγουν να αγωνιούν από τις επιπτώσεις αυτού του αποτελέσματος σε σχέση με τον δικό τους πατέρα, κυρίως όμως σε σχέση με τον σύντροφό τους. Εκείνος, συνήθως στέκεται έκπληκτος απέναντι της σαν να ήταν οι μοναδικές «υπαίτιες» αυτού του γεγονότος.
Έτσι πολύ συχνά σήμερα, παρατηρούμε ολοένα και συχνότερα, αρκετές γυναίκες να υποχρεώνονται να αναλαμβάνουν μόνες την ευθύνη της μητρότητας, δίχως την παρουσία του πατέρα δηλαδή. Αυτό φυσικά είναι ένα βήμα της απενεχοποίησης της γυναίκας που σε προηγούμενες εποχές ήταν ανήκουστο, ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για τη μητέρα, ούτε για το παιδί.
Το παραπάνω είναι ένα παράδειγμα που καταδεικνύει κατά τη γνώμη μου, τα υπολείμματα κάποιων ενοχών που επιμένουν να βαραίνουν τη σημερινή γυναίκα. Όμως υπολείμματα, ευτυχώς. Ωστόσο, είμαι βέβαιη ότι σιγά σιγά και με τις προσπάθειες των γυναικών, αλλά και με την υποστήριξη του κράτους, που οφείλει στο μέλλον να στηρίξει αποτελεσματικά τις μοναχικές μητέρες, θα εξαφανιστούν και αυτά από τις αυριανές κοινωνίες στη χώρα μας.
Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα κοινωνικές και ταξικές επιρροές στις σχέσεις των ανθρώπων; Η τάξη και η θέση του συντρόφου μάς επηρεάζει ακόμα;

Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν και σήμερα κοινωνικές και ταξικές διαφορές, όμως κυρίως στα «υψηλότερα» κοινωνικά στρώματα. Για τον υπόλοιπο κόσμο, θα έλεγα ότι έχουν σχεδόν εκλείψει ή έχουν αλλάξει στόχο. Δηλαδή δεν αφορούν την όποια κοινωνική διαφορά, αλλά τη φυλετική.
Ποιος είναι λοιπόν, ο δρόμος προς την προσωπική-εσωτερική λύτρωση και πόσο πολύπλοκος και εφικτός είναι;
Ο δρόμος προς την προσωπική-εσωτερική λύτρωση είναι πολύπλοκος. Πρόκειται για μια διαδρομή που ξεκινάει και τερματίζει στους εαυτούς μας. Το να γνωρίσεις όμως τον εαυτό σου και να αναμετρηθείς μαζί του, είναι τόσο δύσκολο που συχνά καταλήγει ανέφικτο.
Αυτό είναι το 3ο κατά σειρά βιβλίο σας. Πώς πήρατε την απόφαση το 2009 να ασχοληθείτε αποκλειστικα με τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε σε αυτή τη δραστηριότητα;
Δεν υπάρχει κάτι που να με «τράβηξε» προς τη δραστηριότητα της συγγραφής, επειδή ήταν αυτό που ήθελα πάντα. Ωστόσο, προσωπικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεπαν για πολλά χρόνια να κάνω πράξη την ανάγκη που ένιωθα για τη συγγραφή. Μόλις το 2009 «απελευθερώθηκα», (από τις υποχρεώσεις), και έκανα πράξη την επιθυμία μου.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Έχω ήδη έτοιμο το επόμενο βιβλίο μου ελπίζοντας να πάρει και αυτό τη θέση του στα βιβλιοπωλεία και, συνεχίζω να γράφω…
Το βιβλίο “Μια συγγνώμη για την Εύα” της Ιωάννας Νοταρά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας
Βάλια Κανελλοπούλου
vkanel@clickatlife.gr

social

Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος.

Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος…
Θα πρέπει λοιπόν να είναι κανείς αφελής σήμερα, για να μην αντιλαμβάνεται την οσμή των εκλογών σ’ αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα.
Προσωπικά, σκεπτόμενη λογικά, θα έλεγα πως οικονομικά δεν σηκώνει η χώρα εκλογές δεδομένου ότι για να καταλήξουμε σε κυβέρνηση, θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με δύο εκλογικές δοκιμασίες. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, όχι. Το θέμα μου είναι όλα όσα ακούγονται καθημερινά στα κανάλια, στα ραδιόφωνα και όσα γράφονται γενικώς.
Έχει γεμίσει το μυαλό μου νούμερα. Αριθμοί με πολλά πολλά μηδενικά για πλεονάσματα, για ελλείμματα, για κόκκινα και μπλε δάνεια, για πράσινα άλογα εν πολλοίς…
Για την ανεργία; Στην ουσία κουβέντα. Όλοι οι μετέχοντες στην επερχόμενη εκλογική μάχη, μοιάζει να περνάνε επιδερμικά το δράμα των τόσων ανθρώπων, αυτών που ξεκινούν από την ηλικία των 20 ετών και καταλήγουν στα 55.
Σήμερα η πραγματικότητα έχει ως εξής: Σε κάθε οικογένεια υπάρχει σίγουρα ένας άνεργος και σε πολλές, δύο άνεργοι. Άνθρωποι με παιδιά, με υποχρεώσεις, παραμένουν στα σπίτια τους αμέτοχοι στο παιχνίδι της ζωής, κλεισμένοι στην απογοήτευση της απραξίας, ενώ ακροβατούν ακούσια στα βήματα, αυτά που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης.
Άντρες κοιτάζουν ντροπιασμένοι τις γυναίκες τους που τυχαίνει να έχουν δουλειά, έστω και προσωρινά ή γυναίκες με πτυχία ή χωρίς, αλλά έτοιμες να προσφέρουν με τους μισθούς της ντροπής που «παίζουν» στην αγορά, στα σπιτικά τους. Και το χειρότερο; Οι οικογένειες που δυο νέοι, δυναμικοί, με πτυχία, με παιδί ή παιδιά που έφεραν στη ζωή την εποχή που η φαντασία τους δεν έφτανε στο θρίλερ που κάποιοι σκηνοθέτησαν έχοντας τους για πρωταγωνιστές.
Κάνοντας μια προσεκτική βόλτα στους δρόμους της πόλης, δεν βλέπεις παρά βλέμματα θλιμμένα, χαμόγελα ανύπαρκτα, βήματα κουρασμένα από την απραξία.
Κανείς από όλους αυτούς τους επίδοξους σωτήρες δεν έχει να πει κάτι σοβαρά ξεκάθαρο για το θέμα των τόσων ανέργων που δυστυχώς καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Αυτοί που επί χρόνια δίχως πρόγραμμα, μας έκαναν να νιώθουμε πλούσιοι χαρίζοντας δάνεια, αυτοί που ενθάρρυναν τους νέους να σπουδάσουν, σήμερα λένε απλώς πως, θα πατάξουν την ανεργία. Έτσι απλά. Δίχως πρόγραμμα, δίχως μελέτη, δίχως… μα και τι να πουν; Ποιος σήμερα δεν διακρίνει το τίποτα που είναι γραμμένο στις σελίδες του μέλλοντος της Ελλάδας;
Κουβέντα για τους νέους που δοκιμάζονται και που αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σύντομα θα νιώθουν ηλικιωμένοι, επειδή μια ανισόρροπη πολιτεία τους έκλεψε τα νιάτα τους.
Η λέξη «ανάπτυξη», έχει γίνει καραμέλα στα στόματα της κυβέρνησης, ενώ η αντιπολίτευση και αυριανή κυβέρνηση, διαδίδει περιχαρής ότι έχει τη συνταγή στο αριστερό τσεπάκι της.
Κάποιοι, δικαίως θα απορρίψουν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν τους πιστεύουν και καλώς πράττουν. Κάποιοι, οι περισσότεροι, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους, στη σημερινή αντιπολίτευση. Κι αυτοί καλώς πράττουν, αλλά φοβούμαι πως στο αριστερό τσεπάκι τους, δεν έχουν πρόγραμμα για τους ανέργους. Αυτοί φλυαρούν τάζοντας αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις. Πρόγραμμα άμεσο για τη λύση της ανεργίας, εγώ δεν έχω ακούσει.
Ερωτώ λοιπόν ρητορικά, επειδή απάντηση, το ξέρω δεν υπάρχει: Σε ποια εποχή ιστορικά, προόδευσε μια χώρα παράγοντας ανέργους ή πληρώνοντας σε όσους… «τυχερούς» εργάζονται, μισθούς αναξιοπρέπειας;
Σε καμιά, απαντώ με βεβαιότητα και «συμβουλεύω» τους νυν και μελλοντικούς κυβερνήτες, να σταματήσουν να μας αραδιάζουν αριθμούς και να στρέψουν τα μάτια τους σ’ αυτούς που έστειλαν στα σπίτια τους στην πιο δημιουργική ηλικία της ζωής τους. Σ’ αυτούς που μπαίνουν στα αεροπλάνα για να τους αδειάσουν σε μια ξένη χώρα και που συχνά φτάνοντας εκεί, ανακαλύπτουν πως δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο τους τα περιέγραφαν τα διασκορπισμένα στη χώρα μας γραφεία. Αυτά που υπόσχονται δουλειά, σε κάποια άλλη χώρα της βαριά τραυματισμένης Ευρώπης…

Στη σκιά του Πάθους.

Η ευτυχία του συγγραφέα θαρρώ πως είναι πια γνωστή, όταν το βιβλίο του έτοιμο, φτάνει στα χέρια του! Αγγίζοντας το, δυσκολεύεται να πιστέψει πως ο αγώνας δύο χρόνων και κάτι, έχει γίνει βιβλίο! Το εξώφυλλο, η μυρωδιά του χαρτιού, τα λίγα λόγια γραμμένα στο οπισθόφυλλο! Τίτλος;

«Στη σκιά του Πάθους»! Υπήρχε στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που ο σκελετός της ιστορίας αγκιστρώθηκε μέσα μου. Φτάνοντας κάπου στη μέση του βιβλίου ο αναγνώστης, θα έχει ήδη καταλάβει πώς προέκυψε ο τίτλος, για να δικαιώσει την επιλογή μου στην τελευταία πρόταση πριν το ΤΕΛΟΣ.

Ο Κωστής, η Βάσια, ο Τίμος, η Μελίνα, είναι οι τέσσερεις κύριοι ήρωες της ιστορίας μου. Μ’ αυτούς τους τέσσερεις τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, χρειάστηκε να συμπορευτούμε για δύο ολόκληρα χρόνια. Τους έπλασα και τους αγάπησα. Στην πορεία χρειάστηκε άλλοτε να θυμώσω μαζί τους και άλλοτε να τους λυπηθώ, ενώ προχωρώντας έψαχνα τις λύσεις για την κάθαρση και τη δικαίωση τη δική τους, ώστε να καταφέρω να ηρεμήσω τη δική μου ψυχή.

Πέτυχα; Όσον αφορά τη δική μου ψυχή, ξεκάθαρα ναι! Το ίδιο ελπίζω να πέτυχα και για τις ψυχές των αναγνωστών, επειδή αυτό ήταν το ζητούμενο από την αρχή.

Πρόκειται για μια σύγχρονη ιστορία ζωής ή μάλλον για μια σύγχρονη περιπέτεια ζωής. Έτσι όπως είναι οι ζωές όλων μας. Μια περιπέτεια με γλυκόπικρη γεύση! Ξέρω πως περνώντας τις σελίδες θα σας εκνευρίσω, θα σας θυμώσω, θα σας συγκινήσω και ελπίζω στο τέλος να σας έχω δικαιώσει.

Ο Κωστής, ο γοητευτικός οδοντογιατρός! Αθεράπευτα ερωτευμένος με την επικίνδυνα σαγηνευτική και μόλις είκοσι δύο ετών Βάσια. Όλα θα κυλούσαν φυσιολογικά μεταξύ τους, αν αυτοί οι δύο νέοι δεν ήταν αιχμάλωτοι των παθών τους. Εκείνος μανιώδης τζογαδόρος και η Βάσια επηρεασμένη από τα τηλεοπτικά πρότυπα, εξελίσσεται σε άτομο παθιασμένο με το χρήμα και τη δημοσιότητα.

Η Μελίνα! Η γλυκιά κληρονόμος. Μοναχοκόρη γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας. Ζει αθόρυβα μέχρι που ένα τροχαίο θα αλλάξει τη ζωή της. Θα γνωρίσει τον Κωστή και θα παθιαστεί αθεράπευτα μαζί του. Θα αρχίσει να πορεύεται μόνο μέσα από τα δικά του μάτια, παραβλέποντας τις εκπτώσεις που έκανε στη ζωή της.

Και τέλος ο Τίμος. Εργένης από δεοντολογία στα εξήντα του, θα γνωρίσει τη Βάσια. Τη γυναίκα που θα αλλάξει τα πιστεύω του, αλλά και τη ζωή του. Το πάθος του για αυτήν καταλήγει αθεράπευτο.

Η εξέλιξη της ζωής αυτών των ανθρώπων θα είναι απρόβλεπτες, μη αναμενόμενες και συνταρακτικές! Ποιοι θα καταφέρουν άραγε να απεμπλακούν από τα πάθη τους και ποιοι θα καταλήξουν, αν καταλήξουν, ηττημένοι από τις μάχες που κήρυξαν οι ίδιοι με τους εαυτούς τους; Θα το ανακαλύψει βήμα-βήμα ο αναγνώστης, εγώ το μόνο που ελπίζω, αλλά και εύχομαι, είναι να πέτυχα να σας ταξιδέψω…

Αυτοί λοιπόν είναι οι τέσσερεις άνθρωποι που μαζί βαδίσαμε για δύο ολόκληρα χρόνια. Οι πράξεις, οι σκέψεις και τα πάθη που τους χρέωσα, έφτιαξαν την απρόβλεπτα συναρπαστική ιστορία που σήμερα έχει γίνει βιβλίο και… είναι το αγαπημένο μου!

 

 

Είχε φτάσει ξημέρωμα και ο Κωστής έπαιζε ακόμη. Πάνω σ’ ένα τραπέζι, φορτωμένο αγωνία και τασάκια ξεχειλισμένα από γόπες τσιγάρων, τζογάριζε το τελευταίο του χιλιάρικο στα ζάρια. Ο Γρηγόρης είχε προσπαθήσει να τον αποτρέψει: «Κωστή, δεν σε αντέχω άλλο! Τελευταία ζαριά, χάσεις κερδίσεις φύγαμε! Έχουμε και δουλειά αύριο». «Στο λόγο μου. Αυτή τη ζαριά και φύγαμε. Άλλωστε αν χάσω δεν έχω άλλα».

Η καρδιά του χτυπούσε ακατάστατα την ώρα που ζάλιζε στη χούφτα του τα ζάρια. Τα έριξε…Τρία και άσσος. Ούτε έχανε, ούτε κέρδιζε. Έπρεπε να παίξει ο αντίπαλος. Ο Γρηγόρης ξεφύσησε κι ο Κωστής έδωσε στα πνευμόνια του μια μικρή ανάσα οξυγόνου για να την καταστρέψει αμέσως, ανάβοντας το πολλοστό τσιγάρο της ημέρας...

Ένα μικρό απόσπασμα από τη Σκιά του Πάθους.