Η αγάπη και ο έρωτας είναι σημαντικές ενότητες στο έργο σας. Στο τελευταίο σας βιβλίο “Μια συγγνώμη για την Εύα” καταπιάνεστε με το θέμα της αγάπης και τη λυτρωτική δύναμη που αυτή έχει. Ποιος είναι ο ρόλος της στη ζωή μας;
Οι ιστορίες με τις οποίες καταπιάνομαι, είναι σύγχρονες, κοινωνικές περιπέτειες. Στην περιπέτεια λοιπόν της ζωής, η αγάπη έπαιζε, παίζει και ελπίζω να παίζει σημαντικό ρόλο, επειδή η αγάπη όταν υπάρχει, μας δυναμώνει. Ωραιοποιεί τη μονότονη καθημερινότητά μας, εξάρει την φαντασία μας. Έτσι, στην προσπάθειά μας να προκαλούμε τον θαυμασμό της-του αγαπημένης-ου, γινόμαστε πιο δημιουργικοί και διατηρούμε στο μυαλό μας κάποια κομμάτια της παιδικότητας μας.
Η ανυπαρξία της αγάπης αντίθετα, καθιστά τη ζωή μας άδεια. Κι ας μην ξεχνάμε, όταν μια αγάπη καταρρεύσει, καταρρέουν, όνειρα και ελπίδες. Κάπως σαν να γκριζάρει ο μικρόκοσμος μας.
Για όλα αυτά λοιπόν, ναι, πιστεύω ότι ο ρόλος της αγάπης στη ζωή μας, είναι τόσο σημαντικός, ώστε έχει τη δύναμη να μας λυτρώνει.
Αναφέρεστε επίσης και στην απενοχοποίηση της γυναίκας. Τι ενοχές βαραίνουν το γυναικείο πρότυπο στην ελληνική κοινωνία, κατά τη γνώμη σας;

Παρακολουθώντας με προσοχή διαλόγους ή προβληματισμούς γυναικών της σημερινής εποχής, έχω συμπεράνει ότι οι γυναίκες, όταν π.χ. πρόκειται να αναγγείλουν το πιο χαρμόσυνο γεγονός για την φύση της γυναίκας, αυτό της μητρότητας δηλαδή, που είναι η πιο φυσιολογική εξέλιξη της ερωτικής συνεύρεσης, καταλήγουν να αγωνιούν από τις επιπτώσεις αυτού του αποτελέσματος σε σχέση με τον δικό τους πατέρα, κυρίως όμως σε σχέση με τον σύντροφό τους. Εκείνος, συνήθως στέκεται έκπληκτος απέναντι της σαν να ήταν οι μοναδικές «υπαίτιες» αυτού του γεγονότος.
Έτσι πολύ συχνά σήμερα, παρατηρούμε ολοένα και συχνότερα, αρκετές γυναίκες να υποχρεώνονται να αναλαμβάνουν μόνες την ευθύνη της μητρότητας, δίχως την παρουσία του πατέρα δηλαδή. Αυτό φυσικά είναι ένα βήμα της απενεχοποίησης της γυναίκας που σε προηγούμενες εποχές ήταν ανήκουστο, ωστόσο δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για τη μητέρα, ούτε για το παιδί.
Το παραπάνω είναι ένα παράδειγμα που καταδεικνύει κατά τη γνώμη μου, τα υπολείμματα κάποιων ενοχών που επιμένουν να βαραίνουν τη σημερινή γυναίκα. Όμως υπολείμματα, ευτυχώς. Ωστόσο, είμαι βέβαιη ότι σιγά σιγά και με τις προσπάθειες των γυναικών, αλλά και με την υποστήριξη του κράτους, που οφείλει στο μέλλον να στηρίξει αποτελεσματικά τις μοναχικές μητέρες, θα εξαφανιστούν και αυτά από τις αυριανές κοινωνίες στη χώρα μας.
Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα κοινωνικές και ταξικές επιρροές στις σχέσεις των ανθρώπων; Η τάξη και η θέση του συντρόφου μάς επηρεάζει ακόμα;

Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν και σήμερα κοινωνικές και ταξικές διαφορές, όμως κυρίως στα «υψηλότερα» κοινωνικά στρώματα. Για τον υπόλοιπο κόσμο, θα έλεγα ότι έχουν σχεδόν εκλείψει ή έχουν αλλάξει στόχο. Δηλαδή δεν αφορούν την όποια κοινωνική διαφορά, αλλά τη φυλετική.
Ποιος είναι λοιπόν, ο δρόμος προς την προσωπική-εσωτερική λύτρωση και πόσο πολύπλοκος και εφικτός είναι;
Ο δρόμος προς την προσωπική-εσωτερική λύτρωση είναι πολύπλοκος. Πρόκειται για μια διαδρομή που ξεκινάει και τερματίζει στους εαυτούς μας. Το να γνωρίσεις όμως τον εαυτό σου και να αναμετρηθείς μαζί του, είναι τόσο δύσκολο που συχνά καταλήγει ανέφικτο.
Αυτό είναι το 3ο κατά σειρά βιβλίο σας. Πώς πήρατε την απόφαση το 2009 να ασχοληθείτε αποκλειστικα με τη συγγραφή; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε σε αυτή τη δραστηριότητα;
Δεν υπάρχει κάτι που να με «τράβηξε» προς τη δραστηριότητα της συγγραφής, επειδή ήταν αυτό που ήθελα πάντα. Ωστόσο, προσωπικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεπαν για πολλά χρόνια να κάνω πράξη την ανάγκη που ένιωθα για τη συγγραφή. Μόλις το 2009 «απελευθερώθηκα», (από τις υποχρεώσεις), και έκανα πράξη την επιθυμία μου.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Έχω ήδη έτοιμο το επόμενο βιβλίο μου ελπίζοντας να πάρει και αυτό τη θέση του στα βιβλιοπωλεία και, συνεχίζω να γράφω…
Το βιβλίο “Μια συγγνώμη για την Εύα” της Ιωάννας Νοταρά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας
Βάλια Κανελλοπούλου
vkanel@clickatlife.gr

social

Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος.

Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος…
Θα πρέπει λοιπόν να είναι κανείς αφελής σήμερα, για να μην αντιλαμβάνεται την οσμή των εκλογών σ’ αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα.
Προσωπικά, σκεπτόμενη λογικά, θα έλεγα πως οικονομικά δεν σηκώνει η χώρα εκλογές δεδομένου ότι για να καταλήξουμε σε κυβέρνηση, θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με δύο εκλογικές δοκιμασίες. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, όχι. Το θέμα μου είναι όλα όσα ακούγονται καθημερινά στα κανάλια, στα ραδιόφωνα και όσα γράφονται γενικώς.
Έχει γεμίσει το μυαλό μου νούμερα. Αριθμοί με πολλά πολλά μηδενικά για πλεονάσματα, για ελλείμματα, για κόκκινα και μπλε δάνεια, για πράσινα άλογα εν πολλοίς…
Για την ανεργία; Στην ουσία κουβέντα. Όλοι οι μετέχοντες στην επερχόμενη εκλογική μάχη, μοιάζει να περνάνε επιδερμικά το δράμα των τόσων ανθρώπων, αυτών που ξεκινούν από την ηλικία των 20 ετών και καταλήγουν στα 55.
Σήμερα η πραγματικότητα έχει ως εξής: Σε κάθε οικογένεια υπάρχει σίγουρα ένας άνεργος και σε πολλές, δύο άνεργοι. Άνθρωποι με παιδιά, με υποχρεώσεις, παραμένουν στα σπίτια τους αμέτοχοι στο παιχνίδι της ζωής, κλεισμένοι στην απογοήτευση της απραξίας, ενώ ακροβατούν ακούσια στα βήματα, αυτά που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης.
Άντρες κοιτάζουν ντροπιασμένοι τις γυναίκες τους που τυχαίνει να έχουν δουλειά, έστω και προσωρινά ή γυναίκες με πτυχία ή χωρίς, αλλά έτοιμες να προσφέρουν με τους μισθούς της ντροπής που «παίζουν» στην αγορά, στα σπιτικά τους. Και το χειρότερο; Οι οικογένειες που δυο νέοι, δυναμικοί, με πτυχία, με παιδί ή παιδιά που έφεραν στη ζωή την εποχή που η φαντασία τους δεν έφτανε στο θρίλερ που κάποιοι σκηνοθέτησαν έχοντας τους για πρωταγωνιστές.
Κάνοντας μια προσεκτική βόλτα στους δρόμους της πόλης, δεν βλέπεις παρά βλέμματα θλιμμένα, χαμόγελα ανύπαρκτα, βήματα κουρασμένα από την απραξία.
Κανείς από όλους αυτούς τους επίδοξους σωτήρες δεν έχει να πει κάτι σοβαρά ξεκάθαρο για το θέμα των τόσων ανέργων που δυστυχώς καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Αυτοί που επί χρόνια δίχως πρόγραμμα, μας έκαναν να νιώθουμε πλούσιοι χαρίζοντας δάνεια, αυτοί που ενθάρρυναν τους νέους να σπουδάσουν, σήμερα λένε απλώς πως, θα πατάξουν την ανεργία. Έτσι απλά. Δίχως πρόγραμμα, δίχως μελέτη, δίχως… μα και τι να πουν; Ποιος σήμερα δεν διακρίνει το τίποτα που είναι γραμμένο στις σελίδες του μέλλοντος της Ελλάδας;
Κουβέντα για τους νέους που δοκιμάζονται και που αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σύντομα θα νιώθουν ηλικιωμένοι, επειδή μια ανισόρροπη πολιτεία τους έκλεψε τα νιάτα τους.
Η λέξη «ανάπτυξη», έχει γίνει καραμέλα στα στόματα της κυβέρνησης, ενώ η αντιπολίτευση και αυριανή κυβέρνηση, διαδίδει περιχαρής ότι έχει τη συνταγή στο αριστερό τσεπάκι της.
Κάποιοι, δικαίως θα απορρίψουν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν τους πιστεύουν και καλώς πράττουν. Κάποιοι, οι περισσότεροι, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους, στη σημερινή αντιπολίτευση. Κι αυτοί καλώς πράττουν, αλλά φοβούμαι πως στο αριστερό τσεπάκι τους, δεν έχουν πρόγραμμα για τους ανέργους. Αυτοί φλυαρούν τάζοντας αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις. Πρόγραμμα άμεσο για τη λύση της ανεργίας, εγώ δεν έχω ακούσει.
Ερωτώ λοιπόν ρητορικά, επειδή απάντηση, το ξέρω δεν υπάρχει: Σε ποια εποχή ιστορικά, προόδευσε μια χώρα παράγοντας ανέργους ή πληρώνοντας σε όσους… «τυχερούς» εργάζονται, μισθούς αναξιοπρέπειας;
Σε καμιά, απαντώ με βεβαιότητα και «συμβουλεύω» τους νυν και μελλοντικούς κυβερνήτες, να σταματήσουν να μας αραδιάζουν αριθμούς και να στρέψουν τα μάτια τους σ’ αυτούς που έστειλαν στα σπίτια τους στην πιο δημιουργική ηλικία της ζωής τους. Σ’ αυτούς που μπαίνουν στα αεροπλάνα για να τους αδειάσουν σε μια ξένη χώρα και που συχνά φτάνοντας εκεί, ανακαλύπτουν πως δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο τους τα περιέγραφαν τα διασκορπισμένα στη χώρα μας γραφεία. Αυτά που υπόσχονται δουλειά, σε κάποια άλλη χώρα της βαριά τραυματισμένης Ευρώπης…