Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος.

Άγραφες οι σελίδες του μέλλοντος…
Θα πρέπει λοιπόν να είναι κανείς αφελής σήμερα, για να μην αντιλαμβάνεται την οσμή των εκλογών σ’ αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα.
Προσωπικά, σκεπτόμενη λογικά, θα έλεγα πως οικονομικά δεν σηκώνει η χώρα εκλογές δεδομένου ότι για να καταλήξουμε σε κυβέρνηση, θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με δύο εκλογικές δοκιμασίες. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου, όχι. Το θέμα μου είναι όλα όσα ακούγονται καθημερινά στα κανάλια, στα ραδιόφωνα και όσα γράφονται γενικώς.
Έχει γεμίσει το μυαλό μου νούμερα. Αριθμοί με πολλά πολλά μηδενικά για πλεονάσματα, για ελλείμματα, για κόκκινα και μπλε δάνεια, για πράσινα άλογα εν πολλοίς…
Για την ανεργία; Στην ουσία κουβέντα. Όλοι οι μετέχοντες στην επερχόμενη εκλογική μάχη, μοιάζει να περνάνε επιδερμικά το δράμα των τόσων ανθρώπων, αυτών που ξεκινούν από την ηλικία των 20 ετών και καταλήγουν στα 55.
Σήμερα η πραγματικότητα έχει ως εξής: Σε κάθε οικογένεια υπάρχει σίγουρα ένας άνεργος και σε πολλές, δύο άνεργοι. Άνθρωποι με παιδιά, με υποχρεώσεις, παραμένουν στα σπίτια τους αμέτοχοι στο παιχνίδι της ζωής, κλεισμένοι στην απογοήτευση της απραξίας, ενώ ακροβατούν ακούσια στα βήματα, αυτά που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης.
Άντρες κοιτάζουν ντροπιασμένοι τις γυναίκες τους που τυχαίνει να έχουν δουλειά, έστω και προσωρινά ή γυναίκες με πτυχία ή χωρίς, αλλά έτοιμες να προσφέρουν με τους μισθούς της ντροπής που «παίζουν» στην αγορά, στα σπιτικά τους. Και το χειρότερο; Οι οικογένειες που δυο νέοι, δυναμικοί, με πτυχία, με παιδί ή παιδιά που έφεραν στη ζωή την εποχή που η φαντασία τους δεν έφτανε στο θρίλερ που κάποιοι σκηνοθέτησαν έχοντας τους για πρωταγωνιστές.
Κάνοντας μια προσεκτική βόλτα στους δρόμους της πόλης, δεν βλέπεις παρά βλέμματα θλιμμένα, χαμόγελα ανύπαρκτα, βήματα κουρασμένα από την απραξία.
Κανείς από όλους αυτούς τους επίδοξους σωτήρες δεν έχει να πει κάτι σοβαρά ξεκάθαρο για το θέμα των τόσων ανέργων που δυστυχώς καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Αυτοί που επί χρόνια δίχως πρόγραμμα, μας έκαναν να νιώθουμε πλούσιοι χαρίζοντας δάνεια, αυτοί που ενθάρρυναν τους νέους να σπουδάσουν, σήμερα λένε απλώς πως, θα πατάξουν την ανεργία. Έτσι απλά. Δίχως πρόγραμμα, δίχως μελέτη, δίχως… μα και τι να πουν; Ποιος σήμερα δεν διακρίνει το τίποτα που είναι γραμμένο στις σελίδες του μέλλοντος της Ελλάδας;
Κουβέντα για τους νέους που δοκιμάζονται και που αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σύντομα θα νιώθουν ηλικιωμένοι, επειδή μια ανισόρροπη πολιτεία τους έκλεψε τα νιάτα τους.
Η λέξη «ανάπτυξη», έχει γίνει καραμέλα στα στόματα της κυβέρνησης, ενώ η αντιπολίτευση και αυριανή κυβέρνηση, διαδίδει περιχαρής ότι έχει τη συνταγή στο αριστερό τσεπάκι της.
Κάποιοι, δικαίως θα απορρίψουν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν τους πιστεύουν και καλώς πράττουν. Κάποιοι, οι περισσότεροι, θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους, στη σημερινή αντιπολίτευση. Κι αυτοί καλώς πράττουν, αλλά φοβούμαι πως στο αριστερό τσεπάκι τους, δεν έχουν πρόγραμμα για τους ανέργους. Αυτοί φλυαρούν τάζοντας αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις. Πρόγραμμα άμεσο για τη λύση της ανεργίας, εγώ δεν έχω ακούσει.
Ερωτώ λοιπόν ρητορικά, επειδή απάντηση, το ξέρω δεν υπάρχει: Σε ποια εποχή ιστορικά, προόδευσε μια χώρα παράγοντας ανέργους ή πληρώνοντας σε όσους… «τυχερούς» εργάζονται, μισθούς αναξιοπρέπειας;
Σε καμιά, απαντώ με βεβαιότητα και «συμβουλεύω» τους νυν και μελλοντικούς κυβερνήτες, να σταματήσουν να μας αραδιάζουν αριθμούς και να στρέψουν τα μάτια τους σ’ αυτούς που έστειλαν στα σπίτια τους στην πιο δημιουργική ηλικία της ζωής τους. Σ’ αυτούς που μπαίνουν στα αεροπλάνα για να τους αδειάσουν σε μια ξένη χώρα και που συχνά φτάνοντας εκεί, ανακαλύπτουν πως δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο τους τα περιέγραφαν τα διασκορπισμένα στη χώρα μας γραφεία. Αυτά που υπόσχονται δουλειά, σε κάποια άλλη χώρα της βαριά τραυματισμένης Ευρώπης…