Σκέφτομαι συχνά την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων κι όσο το σκέφτομαι και άρα το αναλύω, απογοητεύομαι. Θυμάμαι παλιά τις γειτονιές, το καφεδάκι τα απογεύματα στις αυλές με τις διπλανές και τις παραδιπλανές κυρίες να συγκεντρώνονται, χαλαρές εκείνη την ώρα, από τις ευθύνες του νοικοκυριού. Τα παιδιά τους στο χωματόδρομο πιο κει να παίζουν ανέμελα, δίχως τον φόβο των αυτοκινήτων κι αυτές να κουβεντιάζουν τα συζυγικά τους προβλήματα, να δίνουν εύστοχες απαντήσεις η μια στην άλλη μέχρι το σούρουπο. Σήμερα... δεν υπάρχουν γειτονιές, δεν ξέρει ο ένας τον κάτοικο του διπλανού του διαμερίσματος. Πολύ συχνά ακούγονται από τους τοίχους οι φωνές ενός καυγά του ζευγαριού από κάτω, δίπλα, επάνω κι αν δεν είμαστε εμείς που καυγαδίζουμε, δυναμώνουμε τον ήχο της τηλεόρασης για να μην ακούμε, σηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους αδιάφοροι. Όσο για την ομαδική και άκρως επιτυχημένη ψυχοθεραπεία της γειτονιάς εκείνης της εποχής; Ε, αυτή την αντικαταστήσαμε με τον ουδέτερο επαγγελματία. Τον ψυχολόγο! Μας κοιτάζει σοβαρός, άλλοτε αδιάφορα ευγενικός, μας χαρίζει ένα από τα χαρτομάντηλα που στέκονται σε πρώτη ζήτηση στο γραφείο του για την ώρα που θα μας πάρουν τα κλάματα, κοιτάζοντας ωστόσο δικαριτικά μεν, αλλά φανερά δε, την ώρα. Η εξέλιξη μας καταδίκασε στη μοναξιά τελικά και η μοναξιά με τη σειρά της, μας κάνει μέρα τη μέρα κάτι σαν απάνθρωπους! Ίσως να είμαι υπερβολική, ίσως και απλά ρεαλίστρια, όμως ειλικρινής είμαι. Όλα, όσα προανέφερα, έτσι τα έχω εισπράξει και έτσι ακριβώς τα καταθέτω με θλίψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου